ووشوکاران _ مدرسه ووشو

تاریخچه سبک وینگ چون :

وینگ چون توسط یک زن طراحی شده، بر همین اساس افرادی که در این رشته فعالیت می کند از همان آغاز متوجه می شوند که قدرت هیچ نقشی در این هنرهای رزمی ندارد.

وینگ چون یکی از سبک های رزمی جنوب چین می باشد که دارای فلسفه ویژه و قدمت 350 ساله است. این هنر توسط یکی از راهبه های معبد شائولین به نام خانم انجی موئی که آموزش 5 سبک اصلی کونگ فو سیوام را بر عهده داشت ابداع گردیده است. راهبه برای حفظ این سبک نوپا آن را به دختری به نام ایم وینگ چون برای دفاع از خود در مقابل کشتی گیری که قصد داشت او را وادار به ازدواج با خود کند، آموزش داد. که دوران این آموزش 3 سال به طول انجامید، سپس دختر به دهکده باز گشت و کشتی گیر مدعی را در مقابل اهالی دهکده شکست داد. آوازه این مبارزه باعث شد تا بسیاری از رزمی کاران جهت مبارزه با خانم وینگ چون به دهکده او بروند، در این میان جوانی به نام لئونگ بک چائو که خود نیز از اساتید کونگ فو بود وی را به مبارزه دعوت کرد و از وینگ چون شکست خورد ولی خانم وینگ چون وی را به همسری برگزید و تمام آموخته هایش را به شرط اینکه به افراد با صلاحیت آموزش داده شود به همسرش آموخت. سپس این هنر رزمی پس از چند نسل به مردی به نام ایپ منرسید. تا قبل از او آموزش این سبک بر طبق همان اصول و سنت ها ، به طور سینه به سینه و سری بود. ولی در دهه ی 40 میلادی استاد ایپ من تصمیم گرفت بطور علنی آموزش به چینی ها را در هنگ کنگ آغاز کند و معتقد بود این هنر می تواند برای افراد زیادی که در جستجوی راه و شیوه ای خاص و کارآمد هستند مفید واقع شود. وینگ چون کونگ فو یک نوع استیل هنررزمی است که بیشترازآنکه براساس حرکات حیوانات خلق شده باشد.برپایه فیزیک وخصوصیات بیومکانیکی انسان است. حرکت دریک مسیرمستقیم-سرعت-ضربات وتکنیکهای مستقیم وترکیبی وتلاش درجهت خنثی نمودن حملات حریف بیشترازاعمال نیرو برای ضربه زدن و یا حمله مستقیم ازخصوصیات و ویژگیهای بارز این هنر محسوب می شود. این سبک به گونه ای طراحی شده که تاحالت برتری روحی و فیزیکی را در فرد ایجاد کرده و به او اجازه دهد تا با یک هارمونی خاص درمقابل هر حریف قدرتمندی قرار گیرد.

در ظاهر وینگ چون  یکی از ساده ترین سیستم کونگ فوچینی است. سه فرم دست خالی و بدون سلاح ماهیت کامل این هنر را پوشش می دهد. همچنین وینگ چون از چوب بلند و چاقوی های پروانه ای محبوب چین جنوبی استفاده می کند.

سبک وینگ چون هم ساده و هم زیبا است. اما در عین حال اگر در هر مواجهه و درگیری استفاده شود بسیار مؤثر است. اقتصاد حرکت در تمام زمان ها به وسیله تئوری خط مرکزی اجراء می شود و این امر ایده کلیدی در وینگ چون است. موقعیت صحیح، احساس و استراتژی فاکتورهائی هستند که به جای شما در این روش از قدرت حریف بر آنها تکیه می شود. اساسا به سود خودتان استفاده می کنید. وینگ چون از مشت ها، کف دست ها، سقلمه زدن ها، هل دادن ها، لگدها، آرنج ها، حملات شانه، سر، باسن و زانو استفاده می کند. محدوده کوچکی از ضربات که مهمات وینگ چون را تأمین می کند با حملات سریع دست ها، پاها و تکنیک های همزمان حمله و دفاع توصیف می شود.

درباره استادبزرگ ایپ من :

امروزه دیگر با نام ایپ من اکثریت مردم دنیا آشنا می باشند و درکشورعزیزمان او را بانام مردی به نام ایپ می شناسند. استاد ایپ متولد سال 1893میلادی در شهر فوشان چین میباشند.

استاد ایپ ، تمام زندگی خود را به عنوان قهرمان سبک وینگ چون سپری کرده است. او عامل مهمی در پیشرفت وینگ چون کونگ فو محسوب می شود. وی اولین سیفوئی Sifu بود که مدرسه وینگ چون قابل دسترسی برای عموم را باز کرد. این استاد تعلیماتش را زیر نظر چان واه سون Soon Wah Chan اولین مربی از سه نفری که به ایپ من تعلیماتش را در سن بسیار کم آغاز کرد و چان را به عنوان جوان ترین و آخرین شاگردش پذیرفت. ایپ من تا زمان مرگ چان در سال ۱۹۰۵ زیر نظر او تعلیم می دید. پس از آن وینگ چون را با ان جی چونگ سو So Chung Ng یکی از پیروان برگزیده جان ادامه داد. بعد از دو سال، استاد ایپ ،شهر فوشانرا ترک کرد و به هنگ کنگ رفت .

برای پیگیری تحصیلاتش در کالج سنت استفان Stephan.St ثبت نام کرد. زمانی که ایپ در کالج بود یکی از هم کلاسی هایش وی را تشویق به مبارزه با یک کونگ فو کار پیری کرد که در قایق در هنگ کنگ زندگی می کرد. ایپ این کار را کرد و به جستجوی آن مرد پیر رفت و او را به مبارزه طلبید. پیرمرد پذیرفت که با او مبارزه کند. با وجود شهرت ایپ به عنوان مبارز بی همتا، پیرمرد وی را به طور ماهرانه ای شکست داد. ایپ پس از شکست فهمید که آن پیرمرد استاد لیونگ بیک Bik Leung یکی از نوادگان مستقیم دودمان اصلی وینگ چون است. پس از مبارزه و مغلوب شدن ایپ ،لیونگ او را به عنوان تنها شاگردش در این هنر برگزید و باعث پیشرفت بیش از پیش وینگ چون شد. ایپ در سن ۲۴ سالگی به خانه اش بازگشت و به عنوان پلیس محلی منطقه نامهوئی Namhoi مشغول به کار شد. ایپ به عنوان افسر مجری قانون، چندین سال کار کرد و در اوقات فراغت به آموزش وینگ چون می پرداخت. اما همیشه در تطابق با سنت های وینگ چون و آموزش آن را تنها به تعداد کمی از شاگردانی که با دقت انتخاب شده بودند محدود می کرد.

ایپ این روش را تا تسلیم چین در برابر انقلاب کمونیست در سال ۱۹۴۹ادامه داد. گزارش های تاریخی این چنین نشان می دهد که در قیام کمونیستی، ایپ احساس کرد مجبور است از سرزمین اصلی ورزش رزمی وینگ چون چین بگریزد و به هنگ کنگ که تحت تأثیر فرهنگ انگلیسی بود باز گردد. در هر صورت در ۵۴ سالگی استاد ایپ ،خانه و خانواده اش را ترک کرد و گفت این شانس را پیدا کرد که مخفیگاهی در ساحل بیابد. زمانی که او تنها و نیازمند به هنگ کنگ رسید و با فقر جدی مواجه شد، ایپ من به سرعت به سوی مهارت های هنرهای رزمی اش بازگشت تا مخارج ادامه زندگی اش را تأمین نماید. او تصمیم گرفت که ارتباطش را با سنت های وینگ چون و آموزش محدود به تعداد کمی از شاگردان منتخب قطع کرد و یک مدرسه عمومی وینگ چون در ساختمان تار وحدت برای کارکنان رستوران باز کرد. به هر حال ایپ من، کار آموزش در هنگ کنگ را آغاز کرد و همراه با آن دانه های انقلاب در هنرهای رزمی را پایه گذاشت و با تلاش های بعضی از شاگردانش که او به آنها آموزش داد، ریشه در کشورهای دیگر به اندازه سراسر دنیا دواند. با این که ایپ من خود هرگز خارج از منطقه تحت نفوذ چین تدریس نکرد اما پیروانش وینگ چون او را به تمام جهان بردند. استاد بروس لی یکی از آنها بود. در وینگ چون نام هیچ شخص دیگری با احترام و تکریم به احتمال بزرگی استاد بزرگ ایپ من برده نمی شود ،ایپ من استاد این هنر تا زمان مرگش در سال ۱۹۷۲ بود. استاد ایپ ، همواره اعتباری به عنوان گسترنده وینگ چون از نوع مبارزه گمنامی که تنها در چین شناخته شده بود تا نوعی از هنر و شهرت جهانی دارد که اکنون هزاران نفر آن را تعلیم و آموزش می بینند.